خانه » زیست شناسی » تحقیق درباره زندگی راسو ها و نکات جالب درمورد آنها

تحقیق درباره زندگی راسو ها و نکات جالب درمورد آنها

راسوها و زندگی آن ها

راسو (Weasel)راسو چیست؟

راسوها ( در متون طب سنتی با نام عربی آن دلق که خود معرب دله فارسی است) سرده‌ای از پستانداران گوشتخوار و کوچک‌اندام هستند که بدنی کشیده و باریک و دست و پاهایی کوچک دارد. گردن این جانور کشیده و دمش نسبتاً بلند و پر مو است. گونه‌های مختلف راسو از ۱۲ تا ۴۵ سانتیمتر درازا دارند. خز برخی گونه‌های راسو در زمستان کاملاً سفید می‌شود. تمام انواع راسوها توانایی خوبی برای بالا رفتن از درخت و کندن زمین دارند. راسو در خانوادهٔ راسوئیان قرار دارد.

انواع راسو

  • راسوی دم‌زرد
  • تیره‌راسوی اروپایی
  • راسوی کوهی اندونزی
  • موش‌خرمای پاسیاه
  • راسوی کوچک کوچکترین گونه این سرده و تنها راسوی بومی ایران
  • راسوی آمازون
  • راسوی کلمبیا
  • راسوی دم‌دراز
  • راسوی ژاپنی
  • راسوی کوهی
  • قاقم
  • قاقم دورنگ اروپایی و نوع اهلی آن راسوی اهلی
  • قاقم دورنگ دشتی
  • راسوی مالایی
  • راسوی سیبری
  • راسوی سیاه‌خط
  • راسوی مصری

شکار و طعمه راسو

از آنجا که راسو معمولاً در نزدیکی مراکز انسانی، مانند روستاها و مزارع زندگی می‌کند ممکن است پرندگان خانگی مانند مرغ و خروس را نیز شکار کند. راسوها با گاز گرفتن زیر جمجمه طعمه، آن را می‌کشند.این جانور معمولاً در طول روز فعال است، زیرا با اینکه بیشتر با حس بویایی خود شکار می‌کند، حس بینایی و شنوایی خوبی هم دارد.راسو قابلیت دست‌آموز شدن دارد.

زندگی راسو

این جانور در بیشتر سرزمین‌های جهان به جز قطب جنوب و استرالیا و برخی جزایر اقیانوسیه وجود دارد و در بسیاری از نقاط ایران از شمال تا جنوب زندگی می‌کند. در برخی نقاط جنوب ایران آن را «موش خرما» می‌نامند.

غذای راسو

راسوها همه چیزخوارند به این معنی که هم گیاهان و هم جانوران را می خورند. راسوها به خوردن میوه ها، حشرات، کرم ها، خزندگان و جوندگان علاقه دارند.

رنگ بدن

رنگ بدن این سه گونه راسو در فصول مختلف سال تغییر می کند با آغاز فصل سرما پوشش قهوه ای تابستانی آنها به سفیدی مبدل می شود. رنگ زیبای پوست راسوی دم کوتاه به ویژه در زمستان مورد توجه فراوان خانم هاست پوست این جانور به ارمین معروف است.

راسوهای رودخانه

مینک های نوزاد با چشمان بسته بدن بی مو و بسیار ناتوان به دنیا می آیند و زمانی که ۶ یا ۷ هفته از عمرشان گذشت از شیر گرفته می شوند آمادگی دارند تا شکار خود را به تنهایی به دست آورند مینکهای بزرگ به نسبت قد ۵۰ – ۷۰ سانتی متر و وزن نیم تا دو کیلویی شان بسیار درنده خو هستند و غالباٌ‌ جانوران بزرگتر از خود را با این که قادر به خوردن همه آن نیستند می کشند.

گاهی اتفاق می افتد که طعمه های مینک دست نخورده در نیزارها رها می شوند و شاید هم بعداٌ خورده شوند. مینک در فصول مختلف از خرچنگ های خاردار و ماهی، مرغابی،‌ جوجه مرغابی و موش آبی تغذیه می کند با این که موش آبی جانوری نسبتاٌ‌ قوی خطرناک است ما گاهی تمام غذای مینک را به مدت زیاد تامین می کند.

همچنانکه برای غالب شکارگران کوچک اتفاق می افتد مینک نیز گاهی هدف چنگالهای تیز بازهای شکاری قرار می گیرد. ولی خطر جدی برای او زمانی است که این جانور از آب فاصله داشته باشد در غیر این صورت حیوان نمی تواند به داخل آب شیرجه رود و جان خود را نجات دهد.

ستیزه جوی سنگین وزن

راسوها ۷۰ گونه مختلف دارند که ولورین از همه آنها بزرگتر و ترسناکتر است وزن بدن این جانور ۳۰ کیلو و طول آن ۹۰ سانتی متر است و می تواند با دندانهای خود استخوان های گرگی تنها را در هم بشکند ولورین فقط در فصل زمستان می تواند از آرواره های خود استفاده کند زیرا با پاهای بزرگ و انگشتهای بهم پیوسته اش قادر است بر روی برف به سرعت و بدون سر و صدا بطور خستگی ناپذیر جانورانی مثل گوزن، روباه، خرگوش، سنجاب و گاهی موس یا گوزن شمالی را دنبال کند و آنها را از پای در آورد. ولی در تابستان امکانات شکار محدودتر است. چون ولورین در زمینهایی که پوشش ضخیمی از برف نداشته باشد نمی تواند خوب راه برود و راه رفتن او با سر و صدای زیاد همراه است. از این رو در ماههای گرم سال حیوان مجبور است از لاشه جانوران، تخم پرندگان حشرات تمشک و انواع میوه تغذیه کند ولورین نیز مانند اکثر راسوها جانوری است قلمرو طلب.

ولورین نر قلمرو بسیار وسیعی دارد که گاهی وسعت آن به ۲۰۰ هزار هکتار نی رسد که ممکن است فقط با یک یا دو ولورین ماده در آنجا زندگی کنند. حدود قلمرو ولورین ها با مدفوع ادرار و ترشحات غده زیر شکم انها مشخص می شود و جانور از آن به شدت دفاع می کند. ولورین های جوان مزاحمین بالقوه ای هستند که می توانند فقط دو سال در حوزه ولورین نر زندگی کنند و پس از آن از قلمرو والدین خود اخراج می شوند و مجبورند برای خود سرزمین جدیدی را بیابند.

اگر چه ولورین ها خوبی از درخت بالا می روند ولی عموماٌ شکارهای خود را در روی زمین تعقیب می کنند آنها بیشتر شکارهای خود را به کمک قوه بویایی می یابند ولی حس شنوایی و بینایی آنها نیز ضروری آنها نیز قوی است ولورین معمولاٌ شکارهای کوچک را با گاز گرفتن و یا ضربه زدن به نخاع شکی(ستون فقرات) از پای در می آورد. در فصل زمستان گاهی از پشت بر روی حیوانات بزرگتر می پرند و مانند شکارهای کوچکشان با گاز گرفتن گردن، آنها را می کشند.

نکاتی جالب درباره راسوها

  • راسوها تنها می توانند با سرعت ۱۶ کیلومتر در ساعت بدوند.
  • در طول فصل جفت گیری، یک نر با چند ماده در ارتباط است.
  • راسوها اغلب برای خوردن زنبورهای عسل به کندوهای عسل حمله می کنند.
  • دو غده در نزدیکی مقعد راسو وجود دارد که ماده بد بویی تولید می کنند و زمانی که جانور در معرض تهدید قرار می گیرد این ماده را منتشر می کند. این ماده برای قربانی مضر نیست اما تا چند روز نمی تواند از شر این بو خلاص شود.
  • قبل از این که راسو این اسپری را به قربانی بپاشد، پشتش را به او می کند، دمش را بلند می کند و شروع به درآوردن صدای خش خش و سروصدا درآوردن با پاهایش می کند. اینها علائم هشدار دهنده قبل از پاشیدن اسپری است.
  • راسو می تواند ماده چرب و بد بویش را تا فاصله ۳ متری بپاشد.
  • بینایی راسوها ضعیف است، اما حس بویایی و شنوایی بسیار خوبی دارند.
  • بدترین دشمنان راسوها، شغال ها، گربه های وحشی و جغدها هستند.
  • راسو می تواند از نیش مار جان سالم به در برد.
  • راسوها می توانند هاری را انتقال دهند.
  • راسوها بیش از ۳ سال در حیات وحش و تا ۱۰ سال در اسارت زندگی می کنند.
پیشنهادی: آشنایی با انواع سمورها
ℹ️ اشتراک گذاری به دوستان خود:

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *