معنی نیایش الهی (خواجه عبدالله انصاری) – فارسی دهم

 معنی و مفهوم نیایش الهی از خواجه عبدالله انصاری – ادبیات فارسی پایه دهم

با معنا و مفهوم نیایش الهی از خواجه عبدالله انصاری ( کتاب فارسی دهم ) صفحه ۱۴۹ آشنا می شوید. با دانشچی همراه باشید.

معنی نیایش الهی

۱- الهی، به حرمت آن نام که تو خوانی و به حرمت آن صفت که تو چنانی، دریاب که می‌توانی.

معنی: پروردگارا، به احترام آن نامی که تو می‌خوانی و به احترام آن صفاتی که در تو هست، یاریمان کن که فقط تو می‌توانی یاورمان باشی.

 

۲- الهی، عاجز و سرگردانم؛ نه آنچه دارم، دانم و نه آنچه دانم،‌ دارم.

معنی: پروردگارا، ناتوان و حیرانم؛ از توانایی‌ها و شایستگی‌هایی که به من عنایت کردی، خبر ندارم و آنچه را که فکر می‌کنم دارم، در حقیقت ندارم.

 

۳- الهی، در دل‌های ما جز تخم محبت مکار و بر جان‌های ما جز الطاف و مرحمت خود منگار و بر کشت‌های ما جز باران رحمت خود مبار. به لطف، ما را دست گیر و به کرم، پای‌دار.

 

معنی: پروردگارا، در دل‌های ما فقط محبّت قرار ده و جسم و روح ما را با نقش لطف و رحمت خودت پرورش ده و  اعمال و کردار ما را با دیده رحمت و مهربانی‌ات ثبت کن. با مهربانی دست ما را بگیر و یاریمان کن و با بخشش خودت، استوار و پایدارمان بدار.

 

۴- الهی، حجاب‌ها را از راه بردار و ما را به ما مگذار.

معنی: پروردگارا، گمراهی‌ها و تاریکی‌ها [که باعث ندیدن نور حق و حقیقت می‌شود] را از مسیرمان بردار و ما را لحظه‌ای به حال خودمان رها مکن.

قلمرو زبانی

حرمت: احترام، عزت ـ عاجز: ناتوان ـ سرگردان: حیران، سرگشته ـ منگار: ننویس ـ کرم: بخشش ـ حجاب: پوشش، آنچه مانع بین دو چیز باشد ـ مگذار: رها مکن

قلمرو ادبی

دارم، دانم ← جناس

تخم محبّت ← اضافه تشبیهی

کِشت‌ها ← استعاره از اعمال و کردار انسان

باران رحمت ← اضافه تشبیهی

دست‌گرفتن ← کنایه از حمایت کردن و یاری کردن

حجاب ← استعاره از تاریکی و گمراهی و سرگشتگی