معنی ضرب المثل ” عالم ناپرهیزکار، کوریست مشعله دار “

همه چیز درباره معنی و مفهوم ضرب المثل عالم ناپرهیزکار، کوریست مشعله دار 👨‍🦯

در این پست با معنی و مفهوم این ضرب المثل ایرانی و قدیمی آشنا می شوید. با دانشچی همراه باشید.

عالم ناپرهیزکار، کوریست مشعله دار کنایه از چیست؟

۱- یعنی عالمی که بی تقوایی می کند، مانند انسان نابینایی است که چراغ در دست دارد ولی از روشنایی آن فایده ای نمی برد.

منظور از چراغ و مشعل، همان علم و دانش شخص عالم است؛ وقتی گناه میکند و در مسیر اشتباه قدم بر می دارد، یعنی هر آنچه خوانده و دانسته را زیر پایش گذاشته و سودی به حالش نداشته است. یعنی عالم بی عمل.

به قول سعدی:

علمی که ره به حق ننماید، جهالتست

یعنی علم و دانشی که تو را به راه راست هدایت نکند و مسیر درست زندگی را نشانت ندهد، نه تنها علم نیست، بلکه عین جهل و نادانی است.

۲- این ضرب المثل قرابت معنایی دارد با ضرب المثل: چو دزدی با چراغ آید گزیده تر برد کالا؛ در هر دو ضرب المثل به انسان دانا و عالمی اشاره می کند که در مسیر نادرست قرار گرفته و می توانند خسارت های زیادی به خود و دیگران وارد کنند.

۳- ناپرهیزکار یعنی بی تقوا؛ کسی که امر خدا را اطاعت نکرده و نهی الهی را مرتکب می شود و از انجام گناه ابایی ندارد. اگر چنین شخصی عالم هم باشد، گناهش دو چندان است؛ زیرا می داند و علم دارد که کارش خطاست اما باز هم انجامش می دهد! (چون هوای نفسش بر او غالب گشته است.)

۴- همانطور که اگر انسان نابینا چراغی در دستش بگیرد، بازهم نمی تواند مسیر را پیدا کند، انسان دانشمندی هم که چراغ علم و دانش را دارد ولی گناه می کند، چشمِ دلش کور شده و علمش به او سودی نخواهد بخشید. چنین شخصی اگر به مادیات دست یابد، هرگز به مراتب معنوی بالا نمی رسد مگر با توبه خالص و اصلاح گذشته اش.

اختصاصی-دانشچی